Ծնվել եմ 1984թ.` Լենինականում, հասարակ մի ընտանիքում… Ընդեղ էժան էր…
(Ընենց դժվար է պատմել կենսագրությունս.մի անգամ ինձ մանկությունից հարց են տվել` զանգել եմ մամային, որ պատմի…)
Բայց ընդեղ չեմ ապրել. ապրել եմ Ջերմուկում… Մանկապարտեզ էլ էնտեղ գնացի … Հիշում եմ` միշտ քունս չէր տանում, որովհետև իմ պատուհանից մի հատ սար էր երևում, էդ սարի վրա էլ մի հատ քար կար` ինձ մոտ «դրակոնի» տպավորություն էր թողնում…
Բժիշկ-բժիշկ էինք շատ խաղում. դրա համար էլ մինչև հիմա ինձ չի հետաքրքրում աղջիկների կառուցվածքը… Դեռ այն ժամանակից եմ ծանոթ:Մի րոպե.զանգում են…
…Մանկապարտեզից մի բան էլ եմ հիշում. 3 տղեքով կանգնում էինք աթոռին, ուս ուսի էինք տալիս ու գոռում էինք.

«Հելնենք սարի գագաթին,
Թքենք թուրքի ճակատին…»:
Դա մեր հիմն էր: Օրը  4 անգամ երգում էինք:
Մի անգամ  էլ մամաս «ավտոմատ» էր առել: Մանկապարտեզից եկա, տեսա  էդ «ավտոմատիե» ծայրին լույս է վառվում… Քանդեցի… Էլ երբեք չհավաքվեց էդ «ավտոմատը»:
(Չէ, չեմ ջոկում սիրահարված էի, թե չէ…)
Ջերմուկում երկու տարի դպրոց գնացի. Առաջին անգամ առաջին դասարանում էլ սիրահարվեցի… Չնայած չէ. ինքն իմ ընկերն էր: Ամբողջ օրն իրար հետ էինք:
…հետո տեղափոխվեցի Երևան ու, չգիտես, թե ինչի, նորից երկրորդ դասարան:

(Արի էդ հարցը հանենք.Այբբենարանի հանդեսս չեմ հիշում…)
Վերջին զանգս հիշում եմ. համ խաղում էի, համ երգում էի…Ես այն բացառիկ մարդկանցից եմ, որ կարող է հպարտությամբ ցույց տալ «Վեջին զանգի» կասետը ու չասել.«Վա~յ , արա, էս ի՞նչ ենք անում»:

ընդունվեցի, հետո գնացի ԱՄՆ, էդտեղից ուղիղ բանակ, հետո վերականգնվեցի…Մի տարի էլ դեռ պետք է սովորեմ: